“Vind je het spannend?” We zitten met onze dochter aan de thee. Ze mag nog wat opblijven, want het is tenslotte vakantie. Na een spelletje hebben we het over de mooie tekeningen die ze die dag bij opa en oma heeft gemaakt. Op 1 staat een heuvel waar een rivier vanaf stroomt, over een paar huizen heen. De situatie in Limburg medio juli.
“Kan dat bij ons ook gebeuren?” Vraagt ze. Nu snap ik ook gelijk waarom ze de hele dag al zo aanhankelijk is. Ze heeft gewoon spanning in haar lijf. En inderdaad, ze vindt het spannend, want ze heeft de overstroomde huizen en modderstromen op tv gezien. En ze wil natuurlijk weten of ons huis ook onder water kan komen te staan. Een paar weken geleden zijn hier immers ook wat flinke buien gevallen, waardoor het water hier ook lang bleef hangen en een aantal wegen in onze regio onder water stonden.
Vervolgens hebben we een heel open gesprek over de klimaatproblematiek. Bij ons thuis spreken we dagelijks over het klimaat en duurzaamheid en daar pikt ze natuurlijk van alles van mee. We zijn ook eerlijk: het gaat gewoon niet goed met het klimaat en ik spreek dagelijks m’n zorgen uit. En ja, ons huis kan ook onder water komen te staan. Moet ik daarover liegen? Ik denk dat er genoeg weggekeken is en hoewel de realiteit hard is, wil ik richting mijn kinderen de problemen niet bagatelliseren. Ik ga echt niet zeggen dat het nooit gebeurt. Want dat weten we niet. Het kan gebeuren, maar het kan ook niet gebeuren.
Ik leg vaak uit waarom we duurzame keuzes maken, die in haar ogen niet altijd leuk zijn. Maar nu lijkt het anders: nu een klimaatramp ook Nederland treft komt het erg dichtbij. En lijkt het deze keer wel echt binnen te komen. We doen duurzaam om dit soort rampen te helpen voorkomen.
Ik had bij de bieb een boek gevonden voor kinderen waarin de 17 Sustainable Development Goals (SDG’s) van de Verenigde Naties op een simpele manier worden uitgelegd. En de afgelopen weken las ik steeds 1 doel voor als Niels en ik al klaar waren met eten en de kids nog zaten te kniezen op hun bonenburger (nog steeds geen favoriet). Zowel onze dochter als zoon luisterden geïnteresseerd en er ontstonden goede gesprekken. Heel fijn vond ik, want onze kids en vooral m’n dochter kan nog best balen als ze weer eens op de fiets moeten.
Maar deze avond, door de nabijheid van een ramp, kon ik het goed aan haar uitleggen; waarom we dus zoveel mogelijk duurzaam doen. Ik vertelde haar wat we als mensen allemaal kunnen doen om onze impact te verlagen en noemde een aantal punten uit de Top 10 op van de Verborgen Impact van Babette Porcelijn. Echt bijzonder om met je dochter van 8 zo’n gesprek te voeren. En ze bleek goed op de hoogte, want op school kijkt ze de Dag van Vandaag en daar krijgt ze ook het een en ander mee. 2 klasgenootjes eten ook vegetarisch of veganistisch zei ze.
“Mam, je moet dit op het nieuws zetten.” En hiermee bedoelde ze de sleutels van de Verborgen Impact om je impact drastisch te verminderen. Ja, natuurlijk wil ik dat en ik doe het ook via m’n website en socials. En ik vertelde haar dat ik daarom ik de Groene Helden Academie ben gestart. Om mensen te inspireren ook duurzamer te gaan doen. Ik vertel haar er steeds over, wat ik doe en waarom, maar ik snap dat het ook lastig te bevatten is. Maar nu snapte ze het. Je moet het delen, laat mensen weten wat ze moeten doen voor een betere wereld.
Er over praten hielp, ze ging uiteindelijk lekker slapen. De hele volgende dag hoorden we haar er niet meer over. Tot ze in de avond met haar eigen stappenplan voor een betere wereld kwam, zie de foto’s:
Met daarin het luisteren van liedjes van Kinderen voor Kinderen tot geen bomen meer omhakken. Ze wilde er ook een foto bij van het boek met de 17 SDG’s. Ik mocht het delen op mijn blog van haar, zodat meer mensen het kunnen lezen. Haar stappen voor een betere wereld. Ze heeft het goed onthouden! En schreef er nog een paar bij.
Wel laat ze zelf ook gelijk zien hoe moeilijk het is om te weten wat je moet doen en dat gedrag dan ook te vertonen. Zelf eet ze namelijk bij ons vegetarisch, maar een kaasburger kan ze toch niet laten staan. Evenals worst of ander vlees als we op bezoek zijn. En ik ga haar dat niet verbieden, ik vind dat ze haar eigen keuzes moet maken, maar ook moet weten wat er achter haar keuzes zit (en nee, ik ga niet bij elke hap vertellen over het dierenleed).
Maar het gaat om het idee: weten wat je moet doen is een goed begin. En het zoveel mogelijk goed doen is ook al geweldig. Dat je dan af en toe toch nog een kaasburger eet of een worstje snoept, dat moet kunnen. Als iedereen de stappen voor 75% volgt, ziet de toekomst er al een stuk hoopvoller uit.
Ik ben supertrots op mijn meid die haar hart op de goede plek heeft. Ze is nog maar 8, maar al zo wijs. Ik gun haar zo graag een onbezorgde toekomst. Samen bewandelen we het duurzame pad, en genieten zoveel mogelijk van simpele dingen in het nu. Het is fijn dat ze nu ook snapt waarom we die keuzes maken. Hoewel, die zelfgemaakte bonenburgers, die zijn echt niet te vreten….
