Laatst keek in een documentaire over minimalisme op Netflix. Minimalisme gaat er niet per se om je hele huisraad van de hand te doen en alleen nog 1 set kleren, 3 onderbroeken, een matras en een laptop over te houden. Hoewel er mensen zijn die niet meer nodig hebben. Het is meer dat je je alleen nog maar omringt met spullen die waarde toevoegen én waar je dus bewust voor kiest.
Leven zonder ruis
Minimalisme raakt ook mooi aan een zero waste lifestyle. Want zero waste kun je natuurlijk helemaal letterlijk nemen: nul afval. Maar als je ‘m wat figuurlijker leest, gaat een zero waste lifestyle ook om leven zonder dingen die je niet nodig hebt: zonder ruis, vol aandacht en bewustzijn voor wat er echt toe doet. Niet alleen spullen kunnen ruis zijn, maar ook activiteiten en relaties die niet (meer) bij je passen. Maar deze keer zoom ik in op de spullen.
Onbewuste verleidingen
In de docu (hij heet Minimalism: A Documentary About the Important Things en op Netflix dus) kwam aan bod dat we sinds de 2e Wereldoorlog meer en meer zijn beïnvloed door marketing. Met reclames op radio, tv en in de krant werd getoond hoe ons ideale leven eruit moest zien. Dat het ideale gezin 2 kinderen heeft. En wat is dat ideale gezin zonder wasmachine, tv, etc? Toen was dat al erg, maar nu is dat natuurlijk nog veel erger. Met zowel een eindeloos aanbod aan communicatiemiddelen (van bushokje tot webadvertentie) als producten. En het ergste is dat we zelf niet eens doorhebben dat ons beeld van hoe we zouden moeten leven allemaal door die marketing wordt beïnvloed. Heb jij nog niet de laatste iPhone? Dan loop je echt achter, je moet meteen de nieuwste hebben. Maar waarom eigenlijk? Tot gisteren was je nog blij met je oude.
Kinderen als doelwit
Het meest sneue aan het verhaal was wel dat er tegenwoordig heel erg op kinderen ingezet wordt. Neem nou de mini verpakkingen die je momenteel kunt sparen bij Vomar (onze buurtsuper). Zodat je zelf supermarktje kunt spelen (geen zero waste supermarktje helaas) en al op jonge leeftijd gehersenspoeld wordt om toch vooral deze A-merken te kopen. Deze en alle andere spaaracties zijn er natuurlijk vooral om jou als ouder te verleiden extra inkopen te doen. En dat alles om je kroost tevreden te stellen met een paar extra stukjes afval. Waren ze ongelukkig toen ze die mini’s niet hadden? Nee. Hadden ze geen kasten vol ander speelgoed? Nee. Maar omdat ze ze in hun handen gedrukt krijgen en vriendjes ze ook sparen, willen zij ze natuurlijk ook. Net zoals jij die nieuwe iPhone wilt omdat je buurman ‘m ook heeft.
Extra kopen voor extra mini’s
Zelfs mijn lieverds van kids zijn toch gezwicht voor de mini’s. Hoewel ze toch al aardig plasticbewust zijn (ik hoorde ze op vakantie zelfs “vuilverbrandinkje” spelen en in bad spelen ze plasticvissertje), blijven het natuurlijk kinderen die makkelijk te beïnvloeden zijn. Aan het begin van de actie weigerde ik de mini’s nog (dat lukte het beste als ik alleen boodschappen deed). Maar nu er ruilhandel op gang is, kan ik ze niet meer weigeren (als ze mee zijn). Er was zelfs iemand bij de kassa die na mij kwam en de kassajuf met droge ogen vertelde dat ze strategisch geshopt had om meer mini’s te krijgen. En ik geloof dat ze niet de enige is. Gelukkig waren ze gisteren al op, dus dat scheelde weer.
Het is allemaal troep
Maar waarom vind ik die mini’s nou zo slecht? En al die andere zooi die supermarkten als cadeautjes geven? Omdat het allemaal bij het afval belandt! Na 1 maand is er namelijk weer een nieuwe actie en dan is de lol er weer af. Niemand speelt er meer mee. En wat doen ouders zoals ik als je die kleine dingetjes overal tegenkomt? Juist, in het ronde archief. Ik had net na jaren bewaren dezelfde mini’s van de AH via Marktplaats van de hand gedaan (gelijk met een hele speelkeuken vol andere meuk). Maar nu komt het dus gewoon weer terug. En al die kleine speeltjes zijn van plastic gemaakt, lekker goedkoop in China (ok de moestuintjes en stickers daargelaten, maar het meeste is echt gewoon troep). En heel realistisch zijn ze ook niet. Sinds wanneer is een tube tandpasta groter dan een fles wasmiddel?
3 minuten spelen
En dan zou je dus nog denken: ze kunnen er langere tijd mee spelen (maar ik vraag me af welke ouder ze niet stiekem elimineert omdat je die kaasschaafjes overal weer vindt met opruimen). Maar dat gebeurt dus niet, het is even leuk en daarna kijken ze er niet meer naar om. En het ergste is nog wel dat ze ook nog verpakt zitten in folie met plastic, hetzelfde materiaal waar chipszakken van gemaakt zijn. Ultiem slecht te recyclen dus. Bij onze Vomar hebben ze wel goedmoedig een bak neergezet waar de verpakkingkjes meteen ingedaan kunnen worden. Met een bordje erbij nog wel: Voor een goede recycling. Ha, geloof je het zelf?
Omrijden voor extra afval
Het doortrapte is dus dat iedereen er zo lekker onbewust in meegaat want O, wat is het leuk voor de kids en het is GRATIS! Maar we leren onze kinderen waarde hechten aan iets wat je eigenlijk niet eens miste in je leven en dus eigenlijk helemaal niet nodig hebt. En dat ook nog eens voor een hoop afval zorgt. En dat allemaal zodat je nog meer dingen gaat kopen die je eigenlijk niet eens wilde kopen bij een supermarkt waar je eigenlijk nooit komt (want ja, je rijdt tenslotte een rondje om voor die leuke mini’s om van het gezeur van je kids af te zijn).
Er is ook positief nieuws!
Maar om even terug te gaan naar het minimalisme en het positief af te sluiten: gelukkig is er dus een beweging van steeds meer mensen die dit alles doorzien en er bewust nee tegen zetten. Ik las zelfs dat er in de UK 2 meiden van 9 en 11 zijn die het door handtekeningen te verzamelen voor elkaar hebben gekregen dat Burger King stopt het het uitdelen van speelgoed bij hun kindermenu’s. Check ook dit artikel van het AD. Hoe mooi zou het zijn als dat ook in Nederland gebeurt en dat ook de grote gele M stopt met het uitdelen van dat onzinnige speelgoed. Volgens het artikel in het AD gaat het 320 ton aan plastic afval per jaar schelen, alleen al in de UK! Helemaal mooi hieraan is dat deze meiden zelf toegaven maar 3 minuten met de speeltjes te spelen en ze daarom compleet nutteloos vonden. Moeten de kinderen hier (zoals zo vaak) de wijsten zijn?
Als ze later groot zijn…
Hopelijk komt er dus eindelijk wat meer bezinning op dit vlak. En wat ik doe met deze mini kwestie? Ik denk dat ik maar zoveel mogelijk zonder kids boodschappen doe, de Vomar mijd. En bovendien blijf ik gewoon eerlijk tegen m’n kids hoe het zit met die mini’s en onze afvaluitdating. Zodat ze later, als ze sterk genoeg zijn, zelf hun eigen bewuste keuzes kunnen maken.
